رویکرد حسابرسی مبتنی بر خطر، نشریه شماره 85

رویکرد حسابرسی مبتنی بر خطر برای استفاده در کل روند حسابرسی طراحی شده است تا ماهیت، زمانبندی و میزان روشهای حسابرسی را به صورتی اثربخش و کارا، بر حوزه هایی متمرکز سازد که بیشترین امکان بروز تحریف بااهمیت در گزارش مالی وجود دارد. استاندارد حسابرسی 315 استرالیا با عنوان «تشخیص و ارزیابی خطر تحریف بااهمیت از طریق شناخت واحد تجاری و محیط آن» و استاندارد حسابرسی 330 استرالیا با عنوان «برخورد حسابرس با خطرهای ارزیابی شده»، استانداردهایی هستند که همراه با سایر استانداردهای دارای اصول و روشهای خاص مرتبط با خطر و متناسب با موضوعهای مورد نظر، به طور ویژه رویکرد حسابرسی مبتنی بر خطر را شکل می دهند. 

رویکرد مبتنی بر خطر، در ابتدا حسابرس را به منظور تشخیص خطرهایی که ممکن است به تحریف بااهمیت در گزارش مالی منجر شود، به شناخت واحد تجاری و محیط آن ملزم ساخته و سپس او را به ارزیابی خطرهای مؤثر بر گزارش مالی و نیز بر سطح ادعاها فرامی خواند. این ارزیابی مستلزم توجه به عواملی مانند ماهیت خطر، کنترلهای داخلی مربوط و سطح شواهد حسابرسی مورد نیاز است. 

نتایج حاصل از ارزیابی، حسابرسی را به شکل اثربخشی به دوحیطه طبقه بندی می کند: الف- حیطه دارای خطر عمده تحریف بااهمیت که مستلزم برخورد خاص است و ب- حیطه خطر عادی که با برنامه های معمول حسابرسی استاندارد، پاسخ داده می شود. حسابرس بعد از ارزیابی خطر و به منظور گردآوری شواهد کافی و مناسب حسابرسی برای نتیجه گیری، به طراحی نحوه اجرای حسابرسی مناسب در برابر خطر می پردازد. ارزیابی خطر به طور مستمر در روند حسابرسی ادامه دارد و هر جا که ارزیابی مجدد ضروری باشد، طرح و روشهای حسابرسی نیز اصلاح می شود. اینک با تفصیل بیشتری به گامهای اصلی در این زمینه می پردازیم.