مقدمه
دولتها با گروه های مختلفی در جامعه ارتباط دارند. بعضی از این گروه ها (مانند اعتباردهندگان) شباهت زیادی به گروه های فعال در بخش خصوصی دارند؛ در حالی که دیگران (مانند شهروندان و نمایندگان منتخب آنها) گروه هایی هستند که تنها در بخش عمومی دیده می شوند. دولتها برای تأمین نیازهای اطلاعاتی متنوع این گروه ها، صورتهای مالی با مقاصد عمومی تهیه و منتشر می کنند، اما صورتهای مالی به تنهایی نمی تواند برای استفاده کنندگان مفید باشد؛ زیرا اتکاپذیری و درستی این اطلاعات ممکن است از دیدگاه استفاده کنندگان احتمالی مورد تردید قرار گیرد. برای از بین بردن نگرانیها، دولتها به شخص سوم بی طرفی نیاز دارند که به فرایند گزارشگری مالی آنها اعتبار دهد. این اعتباربخشی با رسیدگی به صورتهای مالی و سوابق حسابداری پشتوانه آن، به وسیله حسابرسان باصلاحیت انجام می شود. در ایران، وظیفه حسابرسی در بخش عمومی به عهده دیوان محاسبات کشور است. با توجه به اهمیت موضوع استقلال در بخش عمومی، در حال حاضر استاندارد 2100 با عنوان اصول استقلال دیوان محاسبات کشور تدوین و به مرحله اجرا گذاشته شده است. بنابراین می توان گفت مسئله استقلال حسابرس در بخش عمومی از اهمیت بیشتری نسبت به بخش خصوصی برخوردار است. در این مقاله، مسائل مربوط به استقلال حسابرس در بخش عمومی مورد بررسی قرار گرفته است.
برای مشاهده متن کامل این مقاله روی پیوند زیر کلیک نمایید.