براوردها اقلامی از صورتهای مالی هستند که برای اندازه گیری یا ارزشیابی حسابهایی که در رابطه با آنها نبود قطعیت وجود دارد، به کار گرفته می شوند (PCAOB, 2003). براوردهای پیچیده، براوردهایی که از چندین فرضیه تشکیل شده و یا مدلهای محاسباتی سنگینی دارند، برای صورتهای مالی حیاتی به شمار می روند. با وجود این، فشارهای اقتصادی اهمیت ذخایر مربوط به ارزشیابی را بیشتر کرده و از طرفی، تعیین ارزش فعلی را با مشکلاتی همراه ساخته است. نبود قطعیت بالقوه در براوردها، شرایط را برای انحراف های مدیران فراهم آورده (Lundholm, 1999) و با کاهش قابلیت اعتماد براوردها، آنها نیز کارایی خود را در بازارهای سرمایه از دست دادهاند (Lev et al., 2010). مجموع همه این شرایط نیاز به افزایش قابلیت اعتماد براوردهای حسابداری را ضروری ساخته است (Lev et al., 2010).
حسابرسی براوردهای حسابداری با توجه به ماهیتشان دشوار بوده و نیازمند پیشبینی های ذهنی وقایع آینده با توجه به روندهای گذشته است. وظیفه حسابرسان جمع آوری شواهد کافی و مناسب مربوط به ادعاهای مدیریت در رابطه با حسابهای مبتنی بر بهای تمام شده تاریخی است (PCAOB, 2010)؛ به این معنی که حسابرسان باید دقت ارقام تاریخی را مورد ارزیابی قرار دهند. با وجود این، وظیفه حسابرس در رابطه با براوردها ارزیابی منطقی بودن براوردها است (PCAOB, 2010). حسابرسان برای ارزیابی و تأیید دقت معاملات و مانده های مربوط به بهای تمام شده تاریخی، دارای رویه های مناسبی هستند؛ اما این رویه ها برای رسیدگی به براوردهای حسابداری که ماهیتی ذهنی و غیرعینی دارند، کارایی محدودی دارند (IFAC, 2008).
برای مشاهده متن کامل این مقاله روی پیوند زیر کلیک نمایید.