گزارشگری مالیِ اجباری و افشای اختیاری، دو امکان افشای شرکتی هستند که به وسیله آنها مدیران اطلاعات محرمانه را به بازارهای سرمایه ارائه می کنند و اثر این کار را می توان در تغییرات قیمت سهام و نقدینگی دید؛ بدین ترتیب که مدیران از افشای اختیاری به عنوان ابزار جایگزین برای گزارشگری اجباری استفاده می کنند. اگرچه این دو مجرای افشا به طور جدایی ناپذیری با هم در ارتباط هستند، ماهیت دقیق این ارتباط به درستی درک نشده است (Balakrishnan et al., 2012).
راهبرد افشای اختیاری شرکت، نقش مهمی در کاهش نبود تقارن اطلاعات بین مدیران و سرمایه گذاران خارجی ایفا می کند؛ زیرا نبود تقارن اطلاعاتی ممکن است موجب ارزشگذاری اشتباه شرکت شده و انگیزهای برای تصحیح ارزشگذاری اشتباه از طریق افشای بیشتر اطلاعات ایجاد کند (پورحیدری و حسین پور،1391). افشای اختیاری، افشای اطلاعاتیِ فراتر از تعهدهای قانونی است که بهوسیله نهادهای قانونگذار تدوین شده است. افشای اطلاعات، فرایند تهیه اطلاعات از شرکت گزارشگر به بازارهای مالی است. شرکتهایی که به طور داوطلبانه اطلاعاتی را افشا می کنند- اطلاعاتی که به وسیله مراجع قانونگذار، اجباری برای ارائه آنها وجود ندارد- برای شکل دادن انتظارهای مشارکت کنندگان بازار تلاش می کنند و از اینرو به واسطه افشای اطلاعات اضافی، از شرایط معامله با این اشخاص نفع می برند (Madhani, 2009).
برای مشاهده متن کامل این مقاله روی پیوند زیر کلیک نمایید.