در ماه ژوئن 1973، سازمانهای حرفه ای حسابداری در 9 حوزه که شامل امریکا هم می شد، ضمن پذیرش سرعت بالای جهانی شدن بازارهای سرمایه، کمیته استانداردهای بین المللی حسابداری (IASC) را بنا نهادند. مأموریت عنوان شده این کمیته «فرموله کردن و انتشار استانداردهایی به عنوان مبنا و مطابق با منافع همگانی برای استفاده در ارائه حسابها و صورتهای مالی حسابرسی شده» بود. این 9 سازمان حرفه ای به طور کتبی متعهد شدند تا بیشترین تلاش خود را برای پذیرش مجموعه جدید استانداردهای بین المللی حسابداری (IAS) در حوزه خود و تبلیغ برای پذیرش و رعایت آنها در سطح جهان به کارگیرند.
تا سال 2000، کمیته انتظاراتی را که از آن می رفت به خوبی انجام داده بود، از جمله توسعه مجموعه ای جامع از استانداردهای حسابداری که سازمان بی المللی کمیسیونهای بورس و اوراق بهادار (IOSC) و فدراسیون بین المللی حسابداران (IFAC) هم آن را تأیید کرده بودند. مشکل اینجا بود که حتی یکی از آن 9 حوزه هم این استانداردها را به کار نگرفته بود.
به طور همزمان، اتحادیه اروپا (EU) در حال بررسی توسعه مجموعه ای از استانداردهای حسابداری برای شرکتهای پذیرفته شده در بورس در اروپا و یا به کارگیری استانداردهای بین المللی حسابداری به عنوان استانداردهای اروپا بود. اروپا سرانجام راه دوم را انتخاب کرد که موجب شد تعدادی از حوزه های خارج از اروپا شامل استرالیا، نیوزلند، هنگ کنگ و آفریقای جنوبی نیز تصمیم مشابهی برای به کارگیری استانداردهای بین المللی بگیرند. بیشتر این به کارگیریها در سال 2005 انجام شدند. پس از آن به سرعت اظهارنظرهای عمومی برای حمایت از مفهوم استانداردهای جهانی حسابداری توسط گروه 20 (G20)، بانک جهانی (WB)، صندوق بین المللی پول (IMF) و کمیته بازل (BC) و بسیاری دیگر از گروه هایی که دغدغه سامانه جهانی مالی را داشتند، صورت گرفت.
برای مشاهده متن کامل این مقاله روی پیوند زیر کلیک نمایید.