بازار سرمایه به عنوان موتور محرکه اقتصاد بر محور اطلاعات قرار دارد. جریان درست اطلاعات در این بازار منجر به تصمیم گیری صحیح و منطقی ازسوی مشارکت کنندگان می شود و در نهایت، توسعه اقتصادی و بهبود رفاه اجتماعی را به ارمغان می آورد. گزارشهای مالی مهمترین منابع اطلاعاتی است که هدف آن فراهم کردن اطلاعات لازم برای تصمیم گیریهای اقتصادی بوده و بخش اعظمی از نیاز اطلاعاتی بازار سرمایه را تأمین میکند. متأسفانه در سالهای پایانی قرن بیستم میلادی و در آستانه ورود به قرن بیست و یکم، ورشکستگی شرکتهای عظیمی نظیر انرون، وردکام، آدلفی، سیسکو، لیوسنت و زیراکس، سیستم گزارشگری مالی را با بحران مواجه کرد. ورشکستگی چنین شرکتهایی باعث نشانه رفتن انگشت اتهام به سوی حسابداری و گزارشگری مالی شد؛ به طوری که درموارد متعدد از این رویدادها به عنوان رسوایی حسابداری یاد شد. اما این خاتمه کارنبود، بلکه سیستم گزارشگری مالی به دلیل خدشه دار شدن اعتبار آن، همواره در جلب اعتماد عمومی با بحرانهایی مواجه شد (بولو، 1386). افزایش شمار تقلبها که با ورشکستگی شرکتهای بزرگ در هم آمیخته بود، نگرانیهایی را درباره کیفیت گزارشهای مالی به همراه داشت. حرفه حسابداری و حسابرسی برای چاره جویی در این خصوص به تدبیر راهکارهایی همت کرد. از جمله کنگره امریکا کمیته خاصی را مأمور این قضیه و یافتن راهکارهای مقابله با فساد و تقلب نمود که باعث ایجاد قانون ساربنز اکسلی شد. این قانون، موجب پیدایش مرجع نظارتی قدرتمندی به نام هیئت نظارت بر حسابداری شرکتهای سهامی عام برای نظارت بر حرفه حسابداری و حسابرسی شد. وظیفه این هیئت تهیه استانداردهای جدید حسابرسی، تعیین اصول حسابداری مورد نیاز، تدوین استانداردهای کنترل کیفیت حسابرسان و انتشار آیین رفتار حرفه ای است.
برای مشاهده متن کامل این مقاله روی پیوند زیر کلیک نمایید.