تداوم فعالیت، فرضی بنیانی برای تهیه صورتهای مالی است و در استاندارد حسابداری شماره 1، مدیریت ملزم شده با استفاده از تحلیلهای لازم مبتنی‌بر اطلاعات در دسترس مربوط به حداقل 12 ماه آینده پس از پایان دوره مالی مورد گزارش و با درنظر گرفتن تمامی واقعیتها، مناسب‌بودن مبنای تداوم فعالیت برای تهیه صورتهای مالی را احراز کند. از سوی دیگر در استاندارد حسابرسی 570 نیز حسابرس مستقل ملزم شده با کسب شواهد حسابرسی، مناسب‌بودن به‌کارگیری این فرض توسط مدیران اجرایی را ارزیابی کند. در فرایند این ارزیابی، حسابرس با اتکا به شناختی که هنگام اجرای روشهای ارزیابی خطر طبق استاندارد حسابرسی 315 حاصل شده درباره رویدادها و شرایطی که ممکن است در صورت وجود یا نبود آن‌ها تردیدی عمده نسبت به تداوم فعالیت ایجاد شود مدیران اجرایی را به چالش می‌کشد و در طول مدت حسابرسی نیز هوشیاری خود نسبت به شواهد مربوط به آن رویدادها و شرایط را حفظ می‌کند. حسابرس در ارزیابی خود از برقراری فرض تداوم فعالیت و تعیین وجود یا نبود ابهامی بااهمیت در این زمینه، لازم است به قابلیت اثربخشی و امکانپذیربودن اقدامات آتی برنامه‌ریزی شده مدیریت جهت تقویت تداوم فعالیت و همچنین به عوامل تخفیف دهنده تهدیدات تداوم فعالیت توجه کند و اطلاعات مالی و غیرمالی پیش‌بینی شده مدیریت در این ارتباط را مورد تحلیل و راستی آزمایی قرار دهد. اجرای روشهای تحلیلی، مرور رویدادهای بعد از تاریخ خاتمه دوره مالی مورد گزارش، بررسی رعایت قراردادهای تعهدآور، مطالعه صورتجلسات مجامع عمومی، هیئت‌مدیره و کمیته‌های تخصصی هیئت‌مدیره، پرس و جو از مشاور حقوقی در مورد دعاوی و ادعاهای حقوقی و آرای صادره مربوط و تائیدیه از اشخاص وابسته و اشخاص ثالث در مورد جزییات توافقات برای ارائه یا تداوم حمایتهای مالی از واحد تجاری، ازجمله مهمترین منابع اطلاعاتی در این ارتباط است. بعد از کاوش در این منابع اطلاعاتی انتظار می‌رود که حسابرس آماده نتیجه‌گیری در مورد برقراری فرض تداوم فعالیت و وجود یا نبود ابهام بااهمیت در این زمینه شود.
برای مشاهده متن کامل این مصاحبه روی پیوند زیر کلیک نمایید.